به گزارش قدس آنلاین، الکساندر الکساندروویچ دینکین درباره اهمیت عضویت ایران به عنوان یکی از بزرگ‌ترین قدرت‌های منطقه در سازمان‌های اقتصادی شانگهای و بریکس گفت: عضویت ایران در سازمان همکاری‌های اقتصادی (شانگهای) و بریکس گامی در جهت درست است. ورود قدرت بزرگ و مستقلی مانند ایران باعث افزایش اعتبار چنین ساختارهایی می‌شود. صدای ایران هم در جهان به نوبه خود مبتنی بر موضع تدوین شده جمعی کشورهای عضو خواهد بود.
به عقیده این عضو آکادمی علوم روسیه، ایران و روسیه در دوران شکست نظم جهان تک‌قطبی زندگی می‌کنند و در چنین دوره‌هایی به نظر می‌رسد که زمان فشرده شده است.
به گفته وی، سیر پویایی جهان نمی‌تواند منتظر بماند تا غرب متوجه بیهودگی تشدید تنش و حتی ادامه درگیری اوکراین بشود.

دینکین با اشاره به واگذاری ریاست گروه بریکس با ۱۱ عضو به روسیه از سال ۲۰۲۴ میلادی، افزود: مجموع قدرت اقتصادی این کشورها ۳۲ تریلیون دلار یا حدود یک سوم اقتصاد جهانی است که ۶ کشور از ۹ کشور عمده تولیدکننده نفت را نیز شامل می‌شود. جدای از این، ۱۷ کشور نیز در لیست انتظار پیوستن به بریکس هستند.
عضو افتخاری شورای امور بین‌الملل روسیه، ملاک عضویت در بریکس را طبق گفته سرگی ریابکوف معاون وزیر خارجه روسیه عدم استفاده از ابزار غیرقانونی تحریم توسط اعضای احتمالی علیه کشورهای عضو این گروه عنوان کرد. به عقیده دینکین، چنین رویدادهایی سنگ بنای جهانی‌سازی جدید را بعد از دوران آمریکا و جنگ اوکراین می‌گذارند.
رئیس موسسه اقتصاد جهانی و روابط بین‌الملل روسیه افزود: مجموع ظرفیت اقتصادی کشورهای عضو بریکس در برخی بازارهای کلیدی (فلزات، صنعت خودرو، نفت، کودهای معدنی و غیره) فراتر از پتانسیل کشورهای گروه هفت است یا دست‌کم کمتر از آن نیست. وی همچنین وظیفه روسیه در سال ۲۰۲۴ را شتاب‌بخشی به سیاست اقتصادی کشورهای عضو نامید که به طور بالقوه می‌تواند روند تجزیه اقتصاد جهانی را کاهش دهد.
دینکین گفت: انتظار می‌رود که اقتصاد ایران سهم قابل توجهی در این فرآیندها داشته باشد.

پیش از آن، سیزدهم تیرماه ۱۴۰۲، جمهوری اسلامی ایران در جریان بیست و سومین نشست سران سازمان همکاری شانگهای در «دهلی‌نو» به شکل رسمی به عنوان نهمین عضو اصلی این سازمان مهم منطقه‌ای پذیرفته و معرفی شد.
پیش از پیوستن ایران به سازمان همکاری شانگهای، این ائتلاف متشکل از هشت کشور چین، روسیه، هند، پاکستان و چهار کشور آسیای مرکزی قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان بود. این گروه در سال ۲۰۰۱ با شش عضو، منهای هند و پاکستان، در شانگهای تاسیس شد ، هدف اصلی این کشورها تقویت همکاری های منطقه ای برای تلاش برای مهار تروریسم، جدایی طلبی و افراط گرایی در منطقه آسیای مرکزی بود. در سال ۲۰۱۷ هند و پاکستان به این کشورها اضافه شدند.
اکنون پس از عضویت رسمی ایران، افغانستان، بلاروس، و مغولستان در موقعیت ناظر در سازمان همکاری شانگهای قرار دارند، در حالی که ۶ کشور دیگر، شامل آذربایجان، ارمنستان، کامبوج، نپال، ترکیه و سریلانکا، در جایگاه دارای شریک گفتگو هستند.